Συνθετικό-Σχεσιακό Breathwork: Αναπνέοντας στο χείλος της οικειότητας

Σας προσκαλούμε σε ένα σεμινάριο σχεδιασμένο τόσο για τους ψυχολογικά τολμηρούς όσο και για επαγγελματίες θεραπευτές για να κάνουμε ένα κβαντικό άλμα στη συλλογική κατανόηση της αναπνοής. Ακόμα κι αν ένα τέτοιο κβαντικό άλμα είναι εφικτό, τι είναι αυτό που το κάνει τόσο ελκυστικό;

Αν έχετε εμπειρίες από οποιοδήποτε είδος διεργασιών με την αναπνοή από το ποικίλο πλήθος προσεγγίσεων που είναι πλέον διαθέσιμες, ή αν είστε επαγγελματίας του Breathwork οποιουδήποτε είδους, αυτό το σεμινάριο έχει ως στόχο να αντιμετωπίσει τα μπλοκαρίσματα,
τα εμπόδια και τους περιορισμούς της εργασίας με την αναπνοή έτσι όπως την ξέρουμε. Ως επαγγελματίες, θα έχετε συναντήσει ένα μεγάλο ποσοστό θεραπευόμενων για τους οποίους η εργασία με την αναπνοή φαίνεται να παραμένει κοπιαστική, άκαρπη, δυσάρεστη, αντιπαραγωγική ή απλά αδιάφορη, μερικές φορές ακόμη και επανατραυματική.

Όπως υποδηλώνει ο τίτλος του σεμιναρίου: το Breathwork -ειδικά όταν είμαστε ξαπλωμένοι και αναπνέουμε- δεν συμβαίνει σε ένα σχεσιακό κενό. Περιλαμβάνει μια έκθεση οικειότητας τόσο στη δική μας συνειδητότητα και παρατηρητικό νου, όσο αντίστοιχα και ενός άλλου ανθρώπου. Το Breathwork προσκαλεί -και βασίζεται- στον αυθορμητισμό· ο αυθεντικός αυθορμητισμός δεν μπορεί παρά να δημιουργεί οικειότητα. Αλλά τι είδους και με ποιον;

Σχεδόν ΟΛΕΣ οι καθιερωμένες προσεγγίσεις του Breathwork είναι περιορισμένες, επειδή τείνουν να παραλείπουν τη βαθιά ψυχολογική κατανόηση των εσωτερικών και εξωτερικών σχέσεων. Μπορούμε να κατανοήσουμε καλύτερα αυτούς τους περιορισμούς μέσα από μια συνθετική, σχεσιακή, πολυδιάστατη, μορφοκλασματική (fractal) προοπτική της παράλληλης διαδικασίας (αυτοί είναι όροι που θα εξερευνήσουμε στο σεμινάριο).

Οι οδηγίες της αναπνευστικής εργασίας τείνουν να εστιάζουν την προσοχή του ατόμου που αναπνέει στη δραστηριότητα της αναπνοής ως μια μονάχα εσωτερική, υποτιθέμενα μονοσήμαντη διαδικασία. Το γεγονός αυτό συχνά ενισχύεται με τον θεραπευόμενο να φοράει μια μάσκα ύπνου και να χρησιμοποιεί τον φροντιστή -τον άνθρωπο που κάθεται δίπλα του που υποστηρίζει και ενθαρρύνει τη διαδικασία- απλώς ως πηγή καλοπροαίρετης εξωτερικής προσοχής. Αυτό λειτουργεί μια χαρά όσο η διαδικασία συνεχίζει να πηγαίνει βαθύτερα.

Ωστόσο σταματάει να λειτουργεί μόλις φθάσουμε στα παγιωμένα εγκατεστημένα μοτίβα του θεραπευόμενου, τα οποία μπλοκάρουν τη διαδικασία. Καθώς η αναπνοή αυξάνει την επίγνωση και παράγει μια ροή ενέργειας, οι περισσότεροι άνθρωποι αναπόφευκτα συναντούν ένα “ταβάνι”. Γίνεται να ξεπεράσουμε αυτά τα κατώφλια και με ποιον τρόπο;

Αν πρόκειται να χρησιμοποιήσουμε την αναπνοή ως μια οδό προς την ενοποίηση σώματος-νου-ψυχής και αν θέλουμε να αποκτήσουμε πρόσβαση και να διευκολύνουμε κάτι περισσότερο από μη συνηθισμένες καταστάσεις του ψυχοσώματος (είτε αυτές οδηγήσουν είτε όχι σε μακροχρόνιες και σταθερές μεταμορφώσεις της βιωμένης ταυτότητας και της συναισθηματικής πραγματικότητας), τότε χρειάζεται να κατανοήσουμε τη σχεσιακή πολυπλοκότητα του ψυχισμού, όχι μόνο θεωρητικά, αλλά στο εδώ και τώρα, καθώς η διαδικασία της αναπνοής εκτυλίσσεται.

Η σχεσιακή πολυπλοκότητα του ψυχισμού, της υποκειμενικότητας που βιώνει την ένταση των ψυχοσωματικών καταστάσεων στις οποίες αποκτά πρόσβαση μέσω της αναπνοής, έχει τόσο εσωτερικές όσο και εξωτερικές διαστάσεις, καθώς και σημαντικούς παραλληλισμούς μεταξύ τους. Η συμπερίληψη της προσοχής στις εσωτερικές και εξωτερικές σχέσεις -αντί να υποβαθμίζει το άτομο που αναπνέει στην παραπλανητική φαντασίωση ότι είναι ένας και μοναδικός χαρακτήρας- μας προειδοποιεί αμέσως ότι η τήρηση των οδηγιών αναπνοής δημιουργεί μια περίπλοκη εσωτερική σχέση μεταξύ αναπνοής, σώματος, νου και ψυχισμού στο άτομο που αναπνέει. Μας προειδοποιεί επίσης για την παραμελημένη σημασία της “μεταβίβασης” στο Breathwork. Ας θυμηθούμε ότι η έννοια της “μεταβίβασης” στα 120 χρόνια ψυχανάλυσης είναι η κύρια έννοια στην οποία βασίζεται η δυνατότητα μεταμόρφωσης του θεραπευόμενου -μια έννοια, επομένως, την οποία πρακτικά όλο το Breathwork αγνοεί περίτρανα και επικίνδυνα.

Όταν ενσωματώνουμε συστηματικά τη σχεσιακή προσοχή σε όλες τις πολλαπλές εσωτερικές και εξωτερικές διαστάσεις ολόκληρου του υποκειμενικού πεδίου, όπως το βιώνει το άτομο που αναπνέει, τότε η ικανότητά μας να υποστηρίξουμε το μεταμορφωτικό δυναμικό που ενυπάρχει στη διαδικασία της αναπνοής αυξάνεται εκθετικά. Η ανάπτυξη μιας σωματικής-σχεσιακής διαίσθησης και οι απαρχές ενός εννοιολογικού πλαισίου για αυτή την ικανότητα -η οποία είναι διαθέσιμη σε όλους μας- είναι οι κύριοι στόχοι του σεμιναρίου.