Πολικότητες

“Στον καθένα αρέσει η ομορφιά, να όμως κι η ασχήμια. Όλοι θέλουν το καλό, κι όμως υπάρχει το κακό. Ανυπαρξία και ύπαρξη αλληλοδιαδέχονται. Το δύσκολο ακολουθεί το εύκολο, το μακρύ αντισταθμίζει το κοντό, το ψηλό αναμετράει το χαμηλό. Φωνή και χτύπος είναι αρμονικά, πίσω και μπρος αλλάζουνε σειρά.”
Λάο Τσε – Τάο Τε Κινγκ (6^ος αιώνας π.Χ.)

“οὐ γὰρ ὃ θέλω ποιῶ ἀγαθόν, ἀλλ’ ὃ οὐ θέλω κακὸν τοῦτο πράσσω”
Απ. Παύλος – Ρωμ. 7,19

Η έννοια της πολικότητας ήταν γνωστή από την αρχαιότητα. Την ίδια περίοδο με τον Λάο Τσε, ο δικός μας Ηράκλειτος έλεγε “…υπάρχει σε μας το ζωντανό και το πεθαμένο, το ξύπνιο και το κοιμισμένο, το νέο και το γερασμένο”. Η ύπαρξη δύο αντίθετων και συχνά συγκρουόμενων στοιχείων υπάρχει –όχι μόνο στη φύση, αλλά και στον ίδιο μας τον εαυτό: Πόσες φορές έχουμε υποσχεθεί ότι θα αρχίσω δίαιτα… από Δευτέρα;! Τα λόγια του Απόστολου Παύλου και μια σύγχρονη εκδοχή τους στους στίχους του Μάλαμα “άλλα θέλω κι άλλα κάνω” μας θυμίζουν ανάλογες περιπτώσεις. Πόσες φορές καταπιέζουμε την ατίθαση ή ενστικτώδη μας πλευρά παραμένοντας το καλό και καθωσπρέπει παιδί, όπως στο γνωστό λογοτεχνικό παράδειγμα του Δόκτορα Τζέκυλ και του κύριου Χάυντ;

Συνήθως δεν θέλουμε να αντικρίσουμε τις πλευρές που δεν συνάδουν με την εικόνα που θα επιθυμούσαμε να έχουν οι άλλοι για εμάς ή εμείς για τον ίδιο μας τον εαυτό. Όταν τις αντιλαμβανόμαστε κάνουμε τα στραβά μάτια ή τις καταπιέζουμε προσπαθώντας να τις εξαφανίσουμε. Με αυτό τον τρόπο καταναλώνουμε πολλή ενέργεια και καταλήγουμε να τις προβάλλουμε στους άλλους ανθρώπους ή στο περιβάλλον. Για παράδειγμα κάποιος που δεν αναγνωρίζει την επιθετικότητά του, μπορεί να φοβάται ότι οι άλλοι θέλουν να τον βλάψουν και να βιώνει τον κόσμο ως απειλητικό. Το αποτέλεσμα είναι να αισθανόμαστε εξαντλημένοι, οι απαρνημένες πλευρές μας να παρεισφρέουν εκεί που δεν το περιμένουμε ή να εκδηλώνονται μέσω ποικίλων ψυχοσωματικών συμπτωμάτων. Επιπλέον, οι σχέσεις μας με τους άλλους υστερούν σε αυθεντική επαφή και ζωντάνια.

Η θεραπεία Gestalt μας προτείνει να αναγνωρίσουμε τα αποκηρυγμένα μας κομμάτια. Ακόμα περισσότερο να τολμήσουμε να τα βιώσουμε πλήρως, να γίνουμε ένα με αυτά ώστε αφενός να τα αποδεχτούμε αποδαιμονοποιώντας και εξυγιαίνοντάς τα και αφετέρου να ενσωματώσουμε τα πολύτιμα στοιχεία που περιέχουν και να μετουσιώσουμε την ενέργειά τους, για να τη χρησιμοποιήσουμε όπου και όταν χρειάζεται. Έτσι διευρύνονται οι επιλογές στη ζωή μας, επαναφέρουμε τη ζωτικότητα στον οργανισμό μας και γινόμαστε όλο και περισσότερο ακέραιοι και αληθινοί.