Παράδοξες Αποφάσεις

Συνέντευξη του Alex Sternick στην Εναλλακτική Δράση

Γιατί οι άνθρωποι μένουμε στη ζώνη άνεσής μας και εμμένουμε σε παλιές πεποιθήσεις και συμπεριφορές, ακόμα και όταν αυτά τα μοτίβα δεν μας εξυπηρετούν πια; Γιατί συνεχίζουμε να προσπαθούμε να κάνουμε το καλύτερο σε καταστάσεις όπου η πίεση είναι σαν να πατάμε το γκάζι όταν η μηχανή του αυτοκινήτου είναι σβηστή;

Τι θα γινόταν αν, αντιθέτως, οι άνθρωποι αναγνώριζαν την αξία της αυτοαποδοχής και την αξία της παραίτησης από μια κατάσταση; Τι θα γινόταν αν παίζαμε με μια κατάσταση αντί να παλεύουμε με αυτή, δηλαδή να αποδεχτούμε την πραγματικότητα ως έχει; Ίσως περιοριζόμαστε από την κοινή λογική, η οποία συχνά προέρχεται από τις οικογενειακές ή τις κοινωνικές νόρμες.

Κι αν παίρναμε αντιθέτως παράδοξες αποφάσεις, αν επίτηδες αντιστεκόμασταν στα παλιά συστήματα πεποιθήσεών μας, όπως πρότεινε ο Bruce Lipton; Αυτές οι αποφάσεις μπορούν να επιτρέψουν στους ανθρώπους να υπερβούν τις παλιές τους στάσεις και τα παρελθοντικά μοτίβα συμπεριφορών. Όταν οι άνθρωποι μπορούν να πάρουν παράδοξες αποφάσεις με διασκεδαστικό τρόπο, να απολαύσουν την αβεβαιότητα, μπορούν να πάρουν απελευθερωτικές αποφάσεις χωρίς ενδοιασμούς.

Μια προσωπική παράδοξη απόφαση

Με θυμάμαι να κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή, προσπαθώντας να εστιάσω στην εργασία μου. Κοιτώντας την οθόνη, είχα ένα ανυποχώρητο συναίσθημα, μια απόλυτη απροθυμία να εκπληρώσω τις ανάγκες που με κρατούσαν εκεί.

Συνειδητοποίησα ότι τίποτα θετικό δεν μπορούσε να ολοκληρωθεί, ακόμα κι αν έβαζα τα δυνατά μου. Και μετά από αυτό, πήρα όσο θάρρος είχα και σηκώθηκα από το γραφείο και απομακρύνθηκα από την οθόνη. Οδήγησα μέχρι την παραλία για να κάνω κάτι άλλο. Πάρκαρα στην παραλία και έκανα τζόκινγκ στην άμμο, τραγουδώντας και ξεχνώντας όλα όσα έλεγε ο επικριτικός μου εαυτός ότι έπρεπε να ολοκληρώσω.

Εφάρμοσα την ιδέα του να κάνω κάτι άλλο για να αποδράσω από την ανησυχία, κάτι που θα με έφερνε πίσω στο παρόν. Καθώς ο νους μου ηρεμούσε, άρχισαν να αναδύονται ιδέες για μελλοντικά project. Χάρηκα πολύ που μπορούσα να ξεπεράσω τη «γραμμική στάση» που διακατέχεται από τον φόβο ότι πρέπει να κάτσω και να εργαστώ στο γραφείο. Αντί να εξαναγκάσω τον εαυτό μου να το κάνει, μπορούσα να βοηθήσω στην ολοκλήρωσή τους με έμμεσο τρόπο.

Ο Dr Viktor Frankl υποστήριξε κάποτε ότι δεν πρέπει να στοχεύουμε άμεσα και γραμμικά στην επιτυχία, αλλά αντιθέτως να της επιτρέψουμε να έρθει ως ένα υποπροϊόν της εναρμόνισής μας με το μοναδικό, προσωπικό μας νόημα και σκοπό, δηλαδή μέσω μιας μη γραμμικής προσέγγισης. Αυτός ο δρόμος με απελευθέρωσε από την γραμμική λογική και τους σχετιζόμενους φόβους που προέρχονται από την κοινωνία, τις κυβερνήσεις ή την κουλτούρα. Μπόρεσα να πάρω μια απόσταση από την κατάσταση.

Ένιωθα ευχαρίστηση και ευτυχία να βρίσκομαι στην παραλία, στον ήλιο και όχι φυλακισμένος στο γραφείο προσπαθώντας να παράγω κάτι. Δεν με καθοδηγούσε ο φόβος που εμφανίζεται όταν για παράδειγμα λέμε «Πρέπει να πληρώσω τους λογαριασμούς, οπότε πρέπει και να εργαστώ».